Mój pierwszy raz

To było lato. Jak co roku pływaliśmy z ojcem i bratem na łodzi po Mamrach i innych wielkich jeziorach mazurskich, ale ponieważ to było już parę tygodni tej eksploracji żeglarskiego życia, to zapragnęliśmy jakiejś odmiany i w ramach rozrywki pojechaliśmy na cały dzień samochodem pooglądać to i owo – przede wszystkim Puszczę Piską, Żytkiejmy, mosty w Stańczykach.

Jednak na tym nie poprzestaliśmy – zaciekawiło nas znalezione na mapie jezioro Czupowskie – no bo ono takie samo gdzieś na uboczu nie wiadomo gdzie, a do tego lasy dookoła i teren dziwnie mocno pofalowany (poziomnice zawsze nas fascynowały). I nigdy nas tam jeszcze nie było.

Zahaczyliśmy wracając. Po drodze zdrowo lało. Jak dojechaliśmy było po deszczu – z drzew kapało, w lesie lekka mgła, z góry na to wszystko padały skośne promienie słońca, które choć powoli kończyło swą codzienną drogę, to jednak najwyraźniej chciało przeprosić za deszczową wilgoć i robiło, co było w stanie, by dodać tyle ile się da barw i ciepła. Las był w wtedy piękny, trochę tajemniczy, kolorowy, pachnący niesamowicie.

Poszedłem sam na przełaj, na północ drogami różnymi wśród drzew, potem las się skończył, na polu przed Klewinami rosły samotne przepiękne świerki, krajobraz trochę „góralski”, w Klewinach, gdzie dominantą krajobrazu komin po gorzelni, skręciłem na południe. Tak doszedłem do Ziemian, gdzie piękny widok, wszystko bardzo mazurskie. Podobało mi się. Zostało to jakoś głęboko w mojej pamięci. Który to był rok? Trudno dokładnie to określić mi teraz, ale jakiś koniec lat 80-tych, czyli czasy jeszcze PRL-u, PGR-ów, i tak dalej.

Piękna, młoda dziewczyna wskazała mi dalszą drogę z powrotem do jeziora. Nie pamiętam, jakie to było gospodarstwo. W każdym bądź razie nigdy żadnej takiej dziewczyny w Ziemianach już nie spotkałem ….

Ale Ziemiany w mojej pamięci jakoś zapadły, powróciłem tam już dopiero z 10 lat później. No ale to już inna historia, o której opowiem innym razem ….

• burza
• czupowskie
• natura
• wieś